Viktor en Marina Y uit Donetsk

Viktor maakt Aliyah met zijn vrouw, Marina en zoon, Dmytro. Hij vertelt hun verhaal:

“Mijn vrouw en ik komen uit Donetsk en zijn beide dokters van beroep. Ik ben chirurg en mijn vrouw is revalidatietherapeut. We hebben twee zonen – de oudste is 24 jaar oud. Hij vertrok vorig jaar naar Israël en studeert daar met succes. De jongere is een tiener die zijn eerste stappen zet in de richting van het volwassen leven, en we begrijpen dat we hem de kans moeten geven om in de toekomst perspectief te krijgen.”

“Mijn vrouw en ik hielden heel veel van onze geboorteplaats Donetsk. Voor de oorlog was het waanzinnig mooi, bloeide en ontwikkelde zich. Maar na 2014 veranderde alles. Na het overleven van beschietingen werd het onherkenbaar en na de machtswisseling heersen volledige willekeur, anarchie en wetteloosheid. De stad sterft geleidelijk, er wordt niets hersteld, alles valt in een nog groter verval en wat er nog over is, is geplunderd. De geneeskunde is verminderd en we begrijpen dat het in de toekomst nog erger zal zijn.”

“Ik heb in een ziekenhuis geopereerd. Het werk is hard en het loon is laag; mijn vrouw verdient nog minder. Financiële moeilijkheden hebben ons leven zwaar belast en er was geen hoop op verbetering of enig vooruitzicht op ontwikkeling. Al deze omstandigheden brachten mijn vrouw en mij ertoe na te denken over repatriëring naar Israël. Ik wist dat ik Joodse wortels heb, maar lange tijd durfde ik dit probleem niet aan te pakken.”

“Ik wendde me tot Ezra voor advies over de documenten. Ze vertelden me wat ik moest doen, hielpen en steunden me, maar het proces van het vinden en herstellen van Joodse wortels bleek tijdrovend en moeilijk te zijn. We besloten dat onze oudste zoon eerst naar Israël zou gaan omdat hij de kans had om een trainingsprogramma in Israël te volgen. Hij werd een pionier! We hebben met het hele gezin naar het grondgebied van Oekraïne gereisd naar de Consul om visa te openen. Het is goed dat de grenzen met Oekraïne toen nog open waren. Nu zijn we er volledig van afgesneden vanwege quarantaine en kun je er alleen komen via de Russische grens.”

“We voelden de gevolgen van de sluiting van de grens met Oekraïne nadat we onze visa hadden ontvangen. We waren geboekt om vanaf de luchthaven Borispol in Kiev naar Israël te vliegen en we moesten op de een of andere manier met onze bagage naar Oekraïne. We besloten, net als iedereen, via Rusland te gaan. We hadden het koud en hadden vreselijk honger. Bij het oversteken van de grens met Rusland zeggen de Oekraïense douaneambtenaren dat dit een illegale oversteek is en eisen van elke persoon steekpenningen. Het is moeilijk te geloven dat dit gebeurt in een land dat als Europees en beschaafd wordt beschouwd! De hele overgang naar Oekraïne kostte ons een dag.”

“Nu, terugkijkend, begrijpen we dat we maar een deel van de weg zijn gepasseerd – er zullen nog andere beproevingen zijn, omstandigheden waaraan we ons moeten aanpassen, moeilijkheden die we moeten bestrijden – maar er is hoop, er is vreugde, er zijn vooruitzichten, er is een prikkel om te streven en succes te behalen.”

“We volgen een programma voor artsen en ik weet dat we, dankzij de steun van de staat en onze inspanningen succes kunnen boeken. Volgens het programma voor artsen zullen we een opleiding volgen, de taal beheersen, daar oefenen en dan zullen we onze diploma’s bevestigen. We zijn van plan om te werken, ontwikkelen, en kinderen te helpen. We geloven dat het leven ten goede zal veranderen!”

“Ezra heeft ons veel geholpen. Hun steun was zowel moreel als materieel. We kregen advies, ze betaalden de kosten in verband met het verzamelen van documenten, paspoorten, reizen naar de Consul en accommodatie aan Oekraïense zijde in afwachting van onze Consulaire afspraak. We werden naar de grensdoorlaatpost met Rusland gebracht en vervolgens aan Oekraïense zijde ontmoet. We kwamen de dag voor onze vliegreis aan en ze regelden een overnachting voor ons en brachten ons vervolgens naar het vliegveld.”

“Er is een enorme dankbaarheid en waardering in mijn hart! Het is zo moeilijk om te ontsnappen aan de opsluiting waarin we ons bevonden, en deze opsluiting wordt de Volksrepubliek Donetsk genoemd! Met uw hulp zijn we erin geslaagd en nu hebben wij en onze kinderen de kans om een normaal leven te leiden. Bedankt voor alles!”